Gedichten

Op de zilveren palm van de eeuwigheid
kamt een klein meisje haar haren
met een maanverlichte kam
en negeert haar gezicht
in de grillige spiegel
haar blik gericht
op de rimpels
van een onbekende vrouw.

Op een eiland onbereikbaar
als de tranen van Eva,
innig omhelsd
door verblindend witte rotsen,
waar de horizon te pakken is
verdween zij niet in zee,
de muziek vond er een schuilplaats
om een Man en Vrouw te baren

Leef lang,
schrijf weinig
en verwijt de Hemel niet voor je zonden.

De schreiende schoonheid:
Haar betraande wimpers
verleiden een regenboog

Vrienden,
Even stil, ik kan de zee niet horen.

Oude, oude gitaar
staat onbeweeglijk als het kind,
in de hoek

De dag vertrok met het stationslawaai
en schaduwen lang als de spoorrails
verdwenen over de doodlopende weg in de nacht.
Overgestoken door vrouwen,
verkleinde Annakarenina's,
alleen tot de morgen beschermd
tegen problemen.

Er zal stilte zijn de kleur van hoop,
er zal vrede zijn de kleur van geluk,
en de appel zal vallen, in twee stukken uiteen;
de helften gegeten door gelukkige geliefden,
onwetend van een huilende Eva achter de takken
haar antieke schuldgevoel vervloekend.

Het zout van de tijd sijpelt
als zand uit een antieke klok
het brandt, veroorzaakt pijn, irriteert
en lost op en wordt een zee,
waarin het prettig wiegen is
op golven van herinnering.
Maar niet voor lang
mensen zijn landrotten
en de zee is van het zout.

Volkswijsheid:
Prinsesen vallen altijd voor de dwazen

Ik bel nummers,
die ik niet van buiten ken,
als niemand de telefoon opneemt.
Alleen dan kan ik de boodschap horen,
die ik altijd al wilde horen.