Gedichten

De kleine grote man

De kleine grote man
Loopt door de straten
Van de grote stad
Waar hij niet geboren is
Maar wel thuishoort
Hoe voelt zich veel kleiner
Dan hij in werkelijkheid is
Hij kijkt om zich heen
Of beter gezegd
Hij voelt om zich heen
De mensen
De gebouwen
De bomen
Morgen is hij vergeten
Hoe ze er precies uitzagen
Maar hij zal nog precies weten
Hoe het voelde
Toen hij ze zag
Toen hij daar liep
Hij denkt namelijk
In kleuren
In gevoelens
In indrukken
Zijn geheugen
Is als een tapijt
Gewoven
Met de draden van
De geschiedenis van
Zijn gevoelens

Hij leest gezichten
Van de mensen
In de stad
Alle gezichten vertellen
Hun eigen verhaal
Elke uitdrukking
Weerspiegelt
Een ander gevoel
Sommigen voelen te veel
Sommigen voelen te weinig
De meeste gezichten
Proberen iets te verhullen
De pijn
De leegte
De wanhoop
Maar ze misleiden
De kleine grote man niet
Hij kijkt en denkt
Ik voel hoe jij je voelt
Ik zie jou
Of je het wilt
Of niet

Er zijn ook gezichten
Die niets verbergen
Open gezichten
Van blije mensen
Vol energie
En stralend
Die schaduwen
Doen vluchten
Die ijs
Doen smelten
Die mij
Soms
Doen huilen
Dat is wat puurheid
En onschuld
Met mij doen
Mensen
Nog niet gebroken
Of ontmoedigd
Door de wereld
En het verval
Dat onvermijdelijk is

De kleine grote man
Kent de mensen niet
Hij voelt ze alleen aan
Eigenlijk
Heeft hij geen mensen nodig
En dan
Opeens
Juist weer wel
Hij vraagt zich nooit af
Waarom
Hij is wie hij is
Of
Waarom hij niet is
Wie hij niet is
Of zelfs niet
Waarom
Hij überhaupt is
Hij leeft nu
En tot dat verandert
Blijft hij meer voelen
Dan hij verwerken kan
De overvloed
Aan complexe emoties
Is vaak overweldigend
En soms zelfs beangstigend
Maar zo is hij
Hij weet het
Hij zegt tegen zichzelf
Ik zal het er mee moeten doen