Gedichten

Een man en een vrouw
bouwjaar
1951 en 1952
babyboomers


vandaag
onverwacht
de kwetsbare generatie.
Opgegroeid
met analoge technologie

worden
ze
nu
peilloos
bezorgd

over de kwetsbaarheid
van zichzelf
en
van hun schutkring.

De voorbije dagen
al surfend
op de digitale golven

ontdekkend
de nieuwe ‘il postino’

de viroloog
de medicijnman
de woorden wegende pastor
de behoedzame profeet

elke dag
pratend
over de altijd maar
krimpende werking
van ons sociaal verkeer.

Dit nauwelijks
te vatten verhaal
bedekt
geruisloos
de items van links en rechts:
de milieuproblematiek en de asielcrisis.

Het woord ‘kot’
krijgt een ander soortelijk gewicht.

Vanuit hun opgelegde quarantaine
kijken ze beiden
naar hun applaudisserende buren:

wordt dit vanaf nu
de moderne vorm
van smetloos socializen?


Ondanks alles
kunnen ze zich
vandaag
langzaamaan

warmen

aan
de
spontane
solidariteit
en
bezorgdheid.

Worden dit blijvers
na het COVID-19-verhaal?