Gedichten

Gisteren zag ik een heks lopen, aan vaders hand.

Een lief klein heksje met een paarse mantel om, ze droeg een naargeestige hoed.

Zou ze in het tuincentrum zijn om een nieuwe bezem uit te zoeken.
Zo een van het vliegende soort, a la Harry Potter.

Er stond genoeg in de schappen. Paddenstoelen, glimmende en van die zachte brose.
Zelfs spinnenwebben, mossen en takkenbossen,
met en zonder
rozen

Kikkers met een bolhoed op. Ja, werkelijk, maar dan zomaar voor de sier.

En lichtjes, die waren er in overvloed, van het sprookjesachtige soort, in winterse taferelen.

Met herten, ijsberen en kerstig zingende pinguïns. Ja, droomachtig geëtaleerd.

Achterstevoren liep ze voor ons met veelzeggende, ogen.
Als het moest, zou ze ter plekke, een nare bezwering kunnen spugen.

Wij keken vertederend toe. Want spugen deed ze niet. Het was 31 oktober.

Toch kon ik niet met 100 procent zekerheid zeggen of ze vermomd was of niet, want ze speelde haar rol met verve.

Ineens zag ik haar niet meer, alsof ze was weggevlogen.

Wellicht een vaag appje van een dwingende opperheks enof die van haar moeder.