Gedichten

Vandaag 61 jaar geleden dat we onder de
watersnoodramp leden.
Persoonlijk niet getroffen door enig verlies,
bleef tóch de sfeer van een vreselijk iets.

Zes was ik en op Overflakkee familie.
We stonden daarmee niet in contact, dus uiterst
bang afgewacht hoe de storm hen had geraakt.
Telefoon was nog geen normale zaak.

Ook was ons gezin érg beducht en ging op de
vlucht naar het hoogste punt in huis:
dat was mijn kamertje. Voor mij een kruis.
Ik moest de ruimte delen met mij volkomen
onbekende mensen, dat ging in tegen mijn
eigen wensen.
Er dreigde een dijkdoorbraak: wij woonden
onderaan de dijk naar Maassluis. Nee, dat was
helemaal niet pluis.
Gelukkig uiteindelijk ten goede gekeerd en
iedereen per saldo ongedeerd.

Het is vooral de benarde sfeer die ik heb
onthouden en er verder niets aan overgehouden.
Vader bewaarde jarenlang kranten uit die tijd,
maar heeft mij daarmee later bepaald niet
verblijd.
Puber was ik inmiddels en tamelijk eigenwijs.
Bewaren van die "rommel" niet meer bijdetijds.
Wég is dus e.e.a. gedaan. Nú wou ik dat het
anders was gegaan.

Uiteindelijk overgegaan tot de orde van de dag.
Wél ouder geworden me mee naar Zeeland genomen
en dat mag...
Het hoe en waarom van de Deltawerken werd
uitgelegd en "dát nooit méér" erbij gezegd!