Een gedicht plaatsen?
Home

Ik ben een kast

Ik ben een kast

Ooit glansde ik en glom.
Mijn beide vleugels volgestouwd
met porselein, versierd met goud
op schotel, bord en kom.

Maar armoe kwam en bord en kom
werden verkocht, ik raakte leeg.
Geen nieuwe vulling die ik kreeg.
Mijn huid werd dof, mijn poten krom.

Nu sta ik achter in dit pand.
Geen mens die nog interesse toont.
Alleen een muis die in mij woont,
en een nest spinnen in mijn rand.

Maar dan, opeens, op zekere dag
baant zich een weg door prul en pracht
een stem waar ‘k onbewust op wacht,
die zo bekende schaterlach.

Ze ziet me, stokt, ze is verrast.
Voorzichtig wrijft ze over ’t glas
op zoek naar de bekende kras,
verbijsterd zucht ze: “Oma’s kast.”

Ze neemt me mee. Ze boent en wast,
Ze wrijft me op, mijn glans hersteld.
Haar vaatwerk in me opgesteld.
Ik ben weer heel. Ik ben weer kast!

Truitje

Ingezonden door Truitje

Beoordeel dit gedicht

Er is 3 keer gestemd.

Tags

© Copyright 2007 - 2024

Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd