Gedichten

Zwevend, schommelend door de lucht, verborgen, dichtbegroeid in het omhulsel van zoete seringen.
Dit oogenblik houd ik vast, maar voor altijd is slechts een gebroken woord.
Zo lang als water zijn weg betaamd zal blijven zoeken, als onafgebroken vogels dienen haar riedel te bespelen.
Tot het stilhouden van Helios in morgendauw door de bladeren.
Dat is hoelang ik in dit ure zal blijven, met trance door geur van bloemen die met maanstonden vergingen.
Toen de toekomst niet meer was dan alles, het waderen naar de onvergankelijke opkomst van helios, tot het opgaan van de hemelse gloed in het avondzwart en de meren gevormd in de herkenbaarheid van onze humanistische aderen.
De rust, de vrede, zo puur, dat waren dingen die mij niet ontgingen.
In het nu ben ik hier, daar waar de onderkant van de dag zich als roet veracht, daar waar men vastzit in een hokje van eigen illusie, daar waar ik solide zit aan mijn toekomst.