Gedichten

Met mijn ogen naar de grond gericht
Dwaal ik rond, niet wetend waarheen
Koud, leeg en eenzaam
Maar ik ben niet alleen

Fluisterend spreekt een stem in mij
Dat ik het niet waard ben om te leven
Dan iets dwingender spreekt de stem tegen mij
Het moment dat je sterft, dat duurt maar heel even

Een rilling gaat over mijn rug
Kan ik dit gevecht nog winnen?
Ik verstijf van angst
En ben gebroken van binnen

Ik draai me om, en ren naar huis
Op zoek naar een veilige plek
Eenmaal thuis pak ik mijn mes
En zet het aan mijn nek

Als ik maar kon verdwijnen
Dan had ik dat dan gedaan
Op gaan in het niets
Geen besef van mijn bestaan

Mijn hand begint te trillen
En langzaam zak ik in elkaar
Het mes valt op de grond
Mijn tijd is nog niet daar

De emoties overspoelen me
En schreeuwend van de pijn
Komen alle emoties los
En laat ik ze er even zijn