Gedichten

Mijn oude, zo vertrouwde wandklok
is geweest
Het was een heel oud beest dat je met
een veer nog opwindt
Ik zocht me naar naar de sleutel die ik
ergens in een hoek vind.

Ik stond er veel te schuin voor en toen
vloog met een kláp de sleutel de kamer door...
Ik wond er namelijk te strak op en toen
zei-ie: Stop!

Nu heb ik wel een probleem: straks heb ik
een afspraak en wil daar beslist heen
Ik heb maar een eenvoudige wekker neer-
gezet en ook de p.c.-tijd heeft me gered!

Repareren betekent een paar ribben uit
mijn lijf. Voor dat bedrag iets nieuws,
misschien wel een stuk of vijf?
Dát gaat het dus niet worden.

Ik laat mijn gedachten er nog eens rustig
over gaan. Momenteel kan ik mezelf wel
sláán.

Dakoyria, 2016.