Gedichten

De man, in het verzorgingshuis, ik ken hem
persoonlijk niet. Een vrolijke Frans, leeft niet
voor zijn verdriet...
Leven is hem om het even, wil nog wél graag
een praatje beleven.
Hij wacht ons óp bij de ingang al, vertelt zoal
het e.e.a. over zijn bewogen leven; de oorlog,
waarvoor hij véél heeft moeten inleveren.
Nog altijd is hij een echte charmeur maar ík
kan prima met hem door 1 deur.
Tóch, met wat moeite maak ik me van hem los.
Hijzelf is dan helaas wel de klos.
"Maar sorry, beste man, ik kom voor de koffie-
groep dan!"
Hij neemt mijn uitspraak begripvol óp en vol
zelfspot zegt hij ons dan gedag, óns die hij zo
volgaarne mag en zag.....