Gedichten

Zómaar mij door vakmensen meegedeeld,
de breuk met mijn kind kan niet worden
geheeld.
Een zogeheten "vriendin" zei tegen mij:
"Wat jouw kind tot je zei, ik ging haar voortaan
maar voorbij".
Ik dacht: : "Jij hebt toch óók kinderen in jouw buik
gehad? Ze zijn je allergrootste schat!
Snap je dan niet dat zo'n opmerking me breekt,
me echt wel meer dan stéékt?"
Is dat zogenaamde vriendschap dan?
Ik dacht het niet, ben dit niet meer van plan!
Ik brulde het liefst alles bij elkaar, om dát wat
maar
niet gaat en ánderen denken míj óók nog eens
kritiseren te mogen gaan.
Heb ik werkelijk nog niet genoeg doorstaan?
Het zijn steeds de mensen die claimen van
ánderen te houden,
op wie ik zo naïef wel had leren vertrouwen.
Ook dít is nu definitief voorbij, dus nóg meer
eenzaamheid voor mij.

l