Gedichten

Een psychiatrisch patiënt,
geen monster,
geen slechterik
maar een mens.
Een mens,
die de nodige hulp moet geboden worden.
Een psychiatrisch patiënt,
een stempel waar je ook vaak niet meer vanaf raakt…
Maar iedereen kan het worden,
zowel:
ik,jij,
als de ander.
Vandaag even in de slachtofferrol,
de hele dag alleen maar zeuren,
medelijden hebben met jezelf,
alles maar lopen af te keuren.
Dan ineens ben je weer positief,
ineens kun je de hele wereld aan,
en komt er dan iets negatiefs,
kun je dat met je gedachten verslaan.
Elke dag is er weer hoop voor morgen,
hoop op een dagje rust in je hoofd,
maar als de negativiteit terug komt
voel je je weer even als verdoofd.
Voor velen is dit niet te begrijpen,
in het leven sta je dus meestal alleen,
maar als je de schaamte even voorbij gaat,
kun je met hulp anders worden als voorheen.

De avondschemering laat het niet zien.
Je loopt er dagelijks gewoon aan voorbij,
De vele gezichten vertellen niets.
Verborgen zitten de pijnlijke geheimen in zwarte holen.
Begrip zit ver achter grote stenen verscholen.
Zie wat met het blote oog niet wordt gezien.
Iets wat je verstand nooit heeft verklaart
Kijk,een week in het leven van de gekwelde zielen
Achter een masker waar de wonden niet willen helen.
Slepen zich door de rivieren van wanhoop en verdriet
Omdat het velen niet boeit, zodat hoop compleet vervliegt.
Durf je ogen op deze grond te richten.
Voel de leed die onder hun huid kruipt
Zie, hoe ze telkens op een stuk onbegrip stuiten,
Worden uiteindelijk door de pillen verdoofd
Wat niks vervaagt, constant door leed op gejaagd.
Stel je open voor deze wereld van de psychische problemen
De week van psychiatrie kan gesloten ogen openen
Geeft je een beeld, dat ondanks alles deze mensen niks anders zijn
Zet maar eens een stap op dit onbekende terrein
Laat je vooroordelen eens varen
Ook al kun je het verstandelijk niet verklaren.

Dit zijn mijn betekenissen voor patiënten/mensen zoals ik