Een gedicht plaatsen?
Home

Onbenoembaar

in een gondel vaar ik door de tijd
tussen krappe, nauwe steegjes
met slechts een stukje blauwe lucht
al dringt de zon zich in mijn haar
de warmte op mijn huid
de eenzaamheid zij voelt zich bij mij thuis
want zelfs de stilte maakt geluid

mijn ademhaling zoekt toenadering
tot liefde en tot droom
een zekere vervoering
een extase
herinnering die wordt aangedreven
door iets wat nooit volledig werd beschreven
maar wel als liefde werd gevoeld.

Ingezonden door Marjan Bijholt

Beoordeel dit gedicht

Er is 3 keer gestemd.

Tags

© Copyright 2007 - 2024

Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd