Gedichten

Zwart Licht...
In mijn gedachten,is er een jongen die uit ketens bestaat.
In een koude,donkere kamer van pijnlijke eenzaamheid,is waar hij blijft.
Achter deze muren is het verdriet onvermijdelijk.
Zo meedogenloos als het verstrijken van de tijd.
Mentaliteiten corrupt en donker,gehersenspoeld en hopeloos blind.
Er zijn overvolle ruimtes in de gevangenissen.
Levenslang veroordeelden en bewakers met holle gezichten.
Geketende harten bang voor veranderingen.
Verzwakte testamenten worden zelfgenoegzaam.
Toch beweer ik met geduld ,tijd kan beperken maar mijn wil om te slagen niet breken.
Sterkte vlamde over mijn borst zo solide als penitentiair staal.
Maar de stilte spreekt het vertelt me alles wat ik moet horen.
Het bevestigt mijn geloof en haar belofte die ik moet vrezen.
Het doet me denken dat zonder vrijheid,ik helemaal alleen ben.
En deze witte muren om mij heen maken mijn zwartgeblakerde ziel niet goed.
Wat ik heb gedaan is wie ik ben,maar wie ik ben is wat ik nu doe.
Ik geef nimmer op en zal nooit stoppen met vechten.
Aleen deze keer wil ik het goed doen.
En wat goed is ligt bij mij en ik leer mijn strijd te waarderen.
Want het zou anders moeilijk zijn zonder de vreugde van vervulling.
We leven en we leren.
We stijgen en we vallen.
Met bitterzoeten dromen blijf ik staan en ga ik nooit neer.

Michiel Teixeira.