Gedichten

Op een mooie dag,
Zat eens een man op zijn favorieten stoel, een krantje te lezen,
Hij had dat krantje echt nodig, om even uit zijn gedachten te stappen.
En om interesse te toonen, in de rest van de wereld,
De hele familie wist ook, dat wanneer deze man, na een harde dag, zeker niet gestoord wilden worden, als hij zijn krant las, daar zat hij dan, met zijn hoofd strak, in de wijd open gevouwen krant, te bestuderen, wat er allemaal, voor nieuwtjes waren.
En daar voor hem, zat de poes, die had hem al minuten, begluurd van uit de keuken drempel.
Telkens als de man zijn krant bewoog, gebeurden er iets, in het poesenlijf, de ogen namen de bewegingen op, en oren hoorden, de krantenbladzijdens knisperen, het zenuwstelsel, en de neuronen van de poes zijn lijf, werden geactiveerd, alsof er daar op de drempel, van de keuken,
Een eeuwen ouwd dna instinct, naar boven kwam, alsof er daar in die doodstille kamer, alleen die krant, en de poes bestonden, heel het huis bestond niet meer en eenmaal op het hoogste moment, stroomden de adrenaline door de kat, en het was zo ver, de kat liep, al starend met zijn jagers ogen strak gericht op de krant.
Stapje voor stapje door de kamer, de man in de stoel, had natuurlijk niks in de gaten, want hij zat met zijn hoofd in de krant gebogen.
En toen kwam het, de kat stond voor de stoel, en zag de krant bewegen, en hij bedenkte zich geen moment, de kat sprong op, zo als alleen katten dat kunnen doen.
Stil en geruisloos, de kat zweefde door de lucht. Met de twee voorpoten, en uitgetrokken nagels, strak voor zich uit.
Precies op het midden van de krant, want zijn jagers instinkt, hadden hem verteld, dat dat de prooi was.
En hij deed het, zijn klouwen scheurden door de krant van de man, en zijn achterpoten belanden op de schoot van de man.
De man op de stoel schrok zich wezenloos, want hij zag in 1 keer twee klouwen en een poezenhoofd door de krant schieten. Hij schrikte zo hard, dat hij met zijn arme en benen zwaaiden, en al dat gebeurden in 1 moment, maar de kat, was op zijn hoeden, en wist dat hij aan het jagen was, en vernam, dat de man, een tegenaanval deed, en sprong snel, via de landings krachten en de krachten van de man die met zijn lichaam schokte, snel op van zijn schoot, op de grond, en renden de keuken in. De man was zo geschrokken van de kat, dat hij vloekten, en zijn hart ging tekeer, de adrenaline stroomden door zijn genen, en ook bij de man, ontwaakten zijn oer oude instincten van uit het dna, overlevingsdrang,
De man keek om zich heen, en probeerden te beseffen wat er aan de hand was, hij realiseerde wat er gebeurd was, en mompelde iets van rot kat,
En nu elke keer als hij een kat ziet moet hij eraan denken.
Maar dat is niet het moraal van dit verhaal.
Het gekke van al dit, is dat de kat de schuld kreeg, van de oorzaak, van de schrik, en het gevolg was de herinnering als de man een kat zag. Maar klopt dit wel?
Waarom was het de kat?
Waarom is de krant niet de schuldigen in dit verhaal?
Want als ik de krant weg haal in dit verhaal, is het dan niet gewoon een dagelijkse situatie?
Een kat die aan komt rennen en op schoot springt van de man, om samen te knuffelen? Want dan was de man niet geschrokken, en zag hij poes aan komen.
Dat betekent dat de waarheid had kunnen zijn, sinds dat de kat door de krant sprong.
Had de man in de gaten dat hij veel meer rust, en liefden had kunnen halen, uit de kat zijn aanwezigheid, hij besefte dat de krant en het nieuws, hem vol stopten en hem niet zijn rust gunden die hij nodig had, en sinds de kat door de krant sprong, moest hij daar altijd aan denken als hij een krant zag, en was zo blij dat hij met katten in zijn luien stoel, heerlijk door het raam zat te staren, naar de bomen en vogels, en de man heeft nooit meer een krant aangeraakt