Gedichten

Ik sta genageld aan de grond.
Je kijkt me aan.
Voor het eerst in mijn leven wens ik dat ik niet zie wat je denkt.
Maar niets is minder waar, ik voel het , ik zie het ik herken het..
Je laat me daar staan, verwerken wat ik voel iets wat ik niet ken.
Ik wil doorlopen, ik wil rennen niet stil staan bij het moment.
Maar je dwingt me.
Je dwingt me zolang ik daar sta nergens anders aan te kunnen denken, er is geen toevlucht zelfs niet in mijn gedachten
Ik ben kwaad, maar waarom ben ik kwaad?
Ik wil dit niet voelen, dit is jou schuld! Jij veranderde niet ik.
Ik ben helemaal niet kwaad, maar wat moet ik anders voelen?
Woede is veiliger dan angst…Veiliger dan acceptatie.
De tijd tikt door, ik merk dat de tranen over mijn wangen rollen.
Mijn benen trillen.
Mijn gedachten zijn nergens behalve hier, op dit moment.
Je pakt mijn hand, je lippen bewegen maar ik hoor je niet.
Uit de beweging die je lippen maken maak ik op dat je zei: ik hou van je
Nog voor ik kan reageren merk ik dat mijn benen los zijn van de grond.
Ik kan weg, wil ik weg?
Ik weet het niet..
Dan hoor ik jou stem, jou o zo veilige stem.
‘’ stop met wegduwen, stop met excuses zoeken ‘’
Ik zet een stap naar voren en ik houd je vast.
Ik ruik je parfum, ik herken de geur.
Ik voel me veilig.
Ineens voel ik iets wat ik al jaren niet meer heb gevoeld.
Ik ben op een rare manier zenuwachtig voor jou blik.
Wetende wat dit gevoel betekend kijk ik weg.
Ik ga veilig achter mijn gebouwde muur staan.
Achter de muur waar wij ooit samen stonden.
Of ik je heb weggeduwd, of dat je er overheen geklommen bent weet ik niet.
Het doet er ook niet toe.
Daar sta jij aan de ene kant van de muur.
En hier sta ik.