Gedichten

Elke nacht meegevoerd naar een wereld die koud en grauw is
Wat is er in mijn dromen mis
Ik zie wat ik niet wil zien
Mag toch hopen dat ik het niet verdien
Meegevoerd in de stilte en de leegte
vasthoudend waar ik zo zwaar aan weeg
Hoor mijn stem, schreeuw die jou wil doordringen
Maar ik voel hoe ze mijn ziel uitwringen
Mijn stem verstomd in de donkere nacht
Waar uiteindelijk niemand meer op mij wacht

Elke nacht sterf jij in mijn handen
Het gevoel dat mij pijnlijk doet verlammen
Ik voel de tranen op mijn ziel branden
Mijn hart is verscheurt, zit onder de schrammen

Ik buig over je graf
Schreeuw tot God,”Waarom wordt ik zo gestraft”.
Ik stort me neer ter aarde
Hier verloor ik alles van waarde
Alles wordt mij ontnomen
Omdat ik nooit uit dit geestelijk dal zal komen
Ik schreeuw, huil maar niemand kan mij horen
Ik ben machteloos verloren
Ze gooien me in een levenloze cel
Gebonden voor eeuwig in deze kwellende hel

In een hallucinatie zie ik het gezicht van mijn vrouw en kind
De gedachte brengt me terug bij de herinnering
Het lieflijke gezicht van mijn vrouw wordt meegevoerd door de wind
Door het leed zie ik mijn kind onder geen ding

Ik sla tegen de muur, tot mijn handen bloeden
Deze pijn kan niemand vergoeden
Nooit meer licht
Nooit meer op mijn gezin en toekomst gericht
Ik zak door mijn knieën om hulpeloos te bidden
Maar zelfs God is niet meer in het midden
Ik loop tegen de muren op
Zet deze ellende stop
Ik kan het nog niet alleen
Alstublieft ga nergens zonder mij heen

Hoe ontwaak ik uit deze waanzin de volgende dag
Dezelfde hel wordt klaar gemaakt de komende nacht
Deze dromen vernietigen mijn nachtrust
Mijn gemoed wordt er niet door gesust
Ze besturen een deel van mijn bestaan
Al hoop en bid ik dat ik die weg nooit hoef te gaan