Een gedicht plaatsen?
Home

Spinnen

Ik was bevroren
tussen spinnenwebben
de pijn hen draden deed sporen
in de kamer van gestoorden
Ik was bevroren

Waarom was er niets nog niemand
tussen leven en dood niets kon horen
hoopje mens, als niemand, zo vestoren
stukjes vel smolt de huid, gloeiend als kolen
Waarom was er niets nog niemand

Geloven was niet meer, geen optie
vertel me, iemand; alsjeblieft
is dit voor eeuwig, of ergens iets
oh gestaltes paniek, overdonderd hysterie
Geloven was niet meer, geen optie

Ik wist nog dat ik voor jullie knielde
smekend, kansarm als hoopje mens
verlijd mij uit de hel, verstoord te intens
kokhalzend zagen jullie een onbezielde
Ik wist nog dat ik voor jullie knielde

Geen licht daar dat, stond aan
donker in de zwarte muren
twee ramen afgeplakt maar kon gluren
hoelang zal ik hier blijven bestaan
Geen licht daar dat, stond aan

Iedere twee uur, twee weken lang
och man, ik heb geen woord
tergend stuk, geestelijk doorboord
twee weken als maanden, verschrikkelijk bang
Iedere twee uur, twee weken lang

Spinnen, reusachtig als menselijke grote
kwamen hier als laatste te hulp
wikkelde mij in zijde getouw, hun schulp
de pijniging door hun werd ontsloten
Spinnen, reusachtig als menselijke grote

De isoleerkamer zat compleet vol
belachelijk geniale constructies
het web bizar en gebrand op het netvlies
compleet verworven, het donker spinnenwol
De isoleerkamer zat compleet vol

Wat ben je daar aan het doen!
Garen weven van zijde tot deken
zo gedurende de lange weken
spinnen kwamen en gingen, schouwspel legioen
Wat ben je daar aan het doen!

Spinnenwereld, oh wie dat kon denken
in de gestoordheid, details van ieder
de camera niet zag, was enkel een bespieder
geen mens die dit zal herdenken
Spinnenwereld, oh wie dat kon denken

Ingezonden door AFennis

Beoordeel dit gedicht

Er is 1 keer gestemd.

Tags

© Copyright 2007 - 2024

Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd