Gedichten

Mijn allerliefste schatje was een jaar of 4.
Verbleef vaak bij mij, had dan veel plezier.
Op een dag, plotseling uit het niets, kwam
aarzelend de vraag:
Zeg, omi, bestaat God wel? Serieus te nemen
en antwoord niet vaag... !

Buitenkerkelijk als ik ben heeft God slechts af
en toe een stem in mijn doen en laten.
In mijn bijbelse kennis héél wat hiaten.....
Na enig nadenken gaf ik hem toch wel mee
en dat stelde hem wel tevree:
dat ik dénk dat God zeker leeft in ons
bestaan maar dat hij heeft steeds een andere
naam.

Ik legde hem uit van Joden, Islamieten en
anderszins in onze familie.
Dat zij God steeds anders noemen, géén illusie!
Uiteindelijk óók deel van zijn identiteit,
kan hij dit besef beter niet kwijt.

Ik hoop maar dat ik het góed heb gedaan,
zijn fantasie niet met hem aan de haal zal gaan.
Voor hém is God de man met de witte baard
in een lang, blauw gewaad.
Gezeten op een hoge stoel, vertelt hij van ons
doel op aard'.
Dát begrijpt hij en is hem heel wat waard.

Ik laat het maar, hij is nog zo klein,
wat zal ik hem vermoeien met hoe het zou kúnnen
zijn?
Ik weet het immers zélf niet, soms wel eens tot
mijn eigen verdriet.

Anna Veenstra.