Gedichten

Gedachten bij "de terugkeer van de verloren zoon"
van Rembrandt

Op zijn knieën ligt hij
aan het hart van Vader.
Als een gevangene
met afgeschoren hoofd.
Zo komt hij Hem nader.
Geen mantel meer
slechts een onderkleed
wat zijn uitgeputte
lichaam bedekt.
Door spijt verdoofd
herhaald hij woorden
van schuld, steeds weer.

Zijn kapotte voeten
sleepten hem naar huis
met schuld en bloed bevlekt.
Maar als je goed kijkt
heeft hij nog waardigheid.
Deze verloren zwerver
met innerlijke pijn heeft
een zwaard aan zijn heup.
Hij moet wel van adel zijn.

Een oude blinde man mag
zichtbaar maken
vol ontferming en deernis
dat Gods liefde ook
menselijk kwetsbaar is.
Maar dan die handen!
De ene is ruw en groot
gehard en krachtig.
De andere is een
vrouwenhand zacht en mooi!
Dat maakt het juist zo machtig.

De tweede zoon kent
zijn broer niet meer.
Hoe ver verwijderd is hij
van zijn Heer?
Maar op het schilderij
zie je dat het licht
toch ook wil doordringen op
zijn ontdane gezicht.

Liefde die je ontloopt want
je wilt je eigen weg gaan.
Liefde die zo groot is
dat je het niet uit kunt staan.
Het slot blijft open
je mag het zelf onthullen.
Maar die Vader liefde blijft
ons hele leven vullen!