Gedichten

1 Petrus 1 vers 10 en 11.
De roep van Israël om de Messias !

Is grote nood, verlatenheid, ons lot?
Verdreven zijn, alom gemaakt tot spot !
Is dit nu het volk door God verkoren,
wilt U God, toch onze beden horen.

Vader, luister toch naar Uw profeten,
't is Uw volk, het lijkt wel haast vergeten.
Ons dreigt de dood, wil ons toch gedenken,
door ons de beloofde Messias te schenken !

Dan spreekt God de Vader vanaf Zijn Troon,
Ik toon mij aan de mens als mensenzoon!
'k Maak hen dan ook vrij, zij zijn geen slaven,
' k open 'd ogen voor Mijn Grootste Gaven.

Ik zal hen, door Machtig veel te strijden,
Mijn Israël verblijden en bevrijden !
Zo is God's Zoon in Zijn volle glorie,
Begonnen aan het grote Victorie !

Maar Zijn volk wees Hem toen met grofheid af,
Zij dragen daarvoor nu opnieuw hun straf !
Maar ook voor hen wordt het straks weer groot feest,
als Hij ten tweede male is geweest !

Maar allereerst maakt Hij Zijn Werk hier af,
Hij leed en stierf voor áller zonde straf !
Hij stierf toen voor de gehéle aarde,
Ook ons zondig hart kreeg nieuwe waarde,

Met Zijn kruisdood droeg Hij ál 'd aardse smart,
Hij gaf Zijn Heilig Leven, en Zijn Hart !
Maar aan 't einde van deze zware eis,
Gaat Hij verheerlijkt naar het Paradijs !