Gedichten

De stenen jas


Als je wordt geboren ben je naakt en zonden vrij.
En die allereerste jaren blijft het daar gelukkig bij.

Maar dan komt de eerste zonde en je voelt het al meteen.
Een gewicht drukt op je schouders van de allereerste steen.

Je gaat verder in je leven, doet dingen goed, doet dingen fout.
Dan komt plots ook het besef, dat je aan je kleding bouwt.

Het is een jas gemaakt van stenen, een voor elke foute daad.
En die jas, gemaakt van stenen, is een jas echt in jouw maat.

Maar, van al mijn goede daden, is er dan toch echt geen één,
die kan passen in mijn jasje in plaats van steeds zo’n zware steen.

Op ‘n dag sta’k in mijn jas van stenen, verder naakt voor onze Heer.
Die zegt barmhartig en vol liefde: ‘Dag mijn vriend daar ben je weer’

‘Ik maakte van je goede daden, voor jou een jas van mooi damast.’
‘Dus werp nu weg die jas van stenen, Ik weet zeker dat hij past.’

‘Dit damast toont van je leven, elk gedane goede daad.’
'En die overstijgen al je zonden en dát is waar het over gaat.’

‘Dus vergeet nu al die stenen ook al waren het er veel.’
'Want door al je goede daden is de hemel nu je deel.’