Gedichten

Gisteren bekeek ik weer op de bestemde tijd,
het menselijk leed, zo wijdverspreid.
Overstromingen in Servië en Bosnië en óók
Afrika vergat men niet. Niets dan ellende dat
je ziet.
Het vraagt alles aandacht, geld en ook tijd.
Maar wat mij dan wel heel erg spijt
dat ook ík ben beperkt in de middelen van
bestaan,
kan dus echt niet iedereen zomaar helpen gaan.
Het is een afschúwelijke keus die je moet maken,
vooral als zoveel je geest dan gaat raken.
Moet misschien het hemd nader zijn dan de rok
en houdt onze hulp bij Europa soms óp?
Je wordt onderhand plát gewalst door instanties
die jouw hulp vragen, maar dan wel versagen in
kijken naar hulp in óns land dan, waar men soms
ook wel met de pet rond kan.
Vooral de hoeveelheid stichtingen is een probleem
en soms denk ik: loop héén! Kan er echter vaak
ook niet omheen...
Dat vraagt steeds weer een overweging dan
en ik doe mijn best, zover ik het kan...
Maar menselijk leed elders kan ik helaas niet
allemaal op de smalle schouders nemen,
hoezeer de situatie daarom ook wel vraagt.
Het is om te wenen!