Gedichten

Regelmatig zie ik op de t.v. dierenwezen,
voor wier leven je zou moeten vrezen...
De moeder van de kleintjes is vaak afgeslacht.
Een vreselijk lot wat de babies dan wacht,
als niet de mens snel zou ingrijpen en ze
bracht naar speciaal ingerichte verblijven.

Ze worden daar met de fles verder grootgebracht
en wat je niet zo vlug verwacht,
betekent dat gelijktijdig het contact met de mens
wat beperken
omdat ze anders later zullen merken dat zij door
de wilde soortgenoten niet meer worden ge-
accepteerd.
En de mens probeert nu júist ze daarvoor klaar
te stomen,
dat zij uiteindelijk een plek in de groep zullen bekomen.

Tot mijn vreugde en schrik zag ik een baby-olifant
bevrijd uit een strik,
maar met een geamputeerde poot. Wordt die ooit
nog normaal groot?
Het was rázend knap wat de mens had bedacht:
een prothese aan een poot onverwacht.
Het beestje liep tamelijk blij rond , wél afhankelijk
van de mens en dat is dus ongezond!

Is het leed van deze weesjes hiermee nu werkelijk
gediend of moeten zij óók om zeep geholpen worden,
onverdiend?
Beide oplossingen zijn eigenlijk even wreed.
Maar ik kan als leek niet bedenken wie de oplossing
weet.....

Anna Veenstra.