Gedichten

Wat zou ik over mijn pa nog moeten zéggen,
verder úit kunnen leggen?
Hij was eigenlijk niet zo goed voor mij.
Déze meningen kwamen steeds weer voorbij
in de opvattingen van hulpverleners. En ik?
Ik kon maar niet huilen steeds. Idealiseerde
denk ik hem, om te doen zwijgen de innerlijke
stem die mij ánders vertelde. Hij werd één van
mijn anti-helden.

Uiteindelijk heeft hij mij verstoten, onterfd;
mij ook verder danig getergd.
Ik mocht ook mijn moesje niet gaan begraven,
moest mij later aan mijn dochter's verhalen
laven.
Hoever kan dan loyaliteit gaan als het wél om je
besef van eigenwaarde moet bestaan?

De problemen zijn vóór of rond mijn 6e al
begonnen en nog steeds heb ik er niets bij gewonnen
als ik te nare herinneringen toelaat. Het is inmiddels
al zó laat in mijn leven; nu nog voor hem gaan beven?

Het probleem is dat de man had óók zijn goede zijden
en kon mij erg verblijden met een zelfverzonnen
verhaal in eigen beeldtaal als ik naar bed moest gaan.
Een door hem ontworpen en gemaakt lampje be-
geleidde het allemaal.

Ook speelde ik eerst met een zelfgemaakt poppen-
huis, bepaald geen kruis!
Hij was ook geen slécht mens, maar duidelijk iemand
met een tik. Slachtoffers waren mijn moeder en ik.
Vandaag de dag worden zulke mensen met een
persoonlijkheidsstoornis gediagnosticeerd en de
hulpverlening, heel geleerd, past medicatie en
therapie toe.
Maar in dié tijd gebeurde er niets, je ontweek zoveel
mogelijk en soms beleefde je "iets" aan wat op liefde
of genegenheid leek. Tot bleek dat hij het tóch weer
op je had gemunt, je zaken zéker niet had gegund.

Nu, alles overziend, kom ik tot het besef dat ik
mijn pósitieve herinneringen wil koesteren, die ik
óók best heb.
Van boosheid of bitterheid is al lang geen sprake
meer, al doet het nog wél verrekte zeer.
Nu, volwassen geworden weet ik terdege dat de man
een stoornis had, waartegen tóch e.e.a. kon opwegen.

Anna Veenstra.