Gedichten

Als kind geboren in een stal ervaar ik Kerst in witte stilte. Want mooier dan de mooiste muziek die oren horen is er dit lied vanuit de diepte van mijn ziel.

Het Licht is verweven met mij, een mensenkind, gedragen door eeuwige armen in een koude stal, in duisternis gewikkeld, verscholen in een kribbe met wat stro.

En als ik begin te ademen dan adem ik advent in wintertijden van verdriet, pijn, boosheid en geweld, in elke uithoek van die godvergetenheid. Dan klinkt er haast onhoorbaar muziek door heel dat koude lijf,

want er zijn geen woorden die ik kan spreken. Ik ben zo klein en kwetsbaar, zoals iedereen.

En de snaren in de winternacht worden in tederheid gestreeld door sneeuwvlokken die fluisteren:
dit licht is alles…alles is dit licht…dit licht is iedereen…

En het licht in deze wintertijden breekt in kleuren,
in beweging, in vervulling, in ademloosheid,
in pure verrukking.

Engelenkoren barsten los, ze zingen van vreugde hun lied met zoveel passie dat alle sterren juichen En in de velden dolen herders als gedoofde fakkels totdat dit vuur ze raakt en hun blindheid verlicht, in dit licht,
tot een nieuw gezicht.

En nu, ik zing zachtjes, witte stilte is mijn lied
voor ieder mensenkind
die als hoge wolken waaieren in helder wordend licht.
Maar zoals de ruimte zelf grootser is dan alle sterrenpracht,
zo is ieder mensenkind grootser
dan ik, als ik, ooit was.
In deze hemelse muziek zijn er geen akkoorden, geen ‘pas’ waarop ik, als ik, nog dansen zal.

Als kind geboren in een stal zing ik
over Kerst in witte stilte.
Van het Licht verweven met mij, een mensenkind als jij. Dus adem met mij advent in wintertijden…