Gedichten

Als baby worden we geboren,
Nog zo klein en onbevreesd.
Niks geen onschuld gaat verloren,
Maar die tijd is snel geweest.

We groeien op met de jaren,
En alle emoties komen dan voorbij.
En in een rugzak gaan we bewaren,
al die dingen, want die horen toch bij mij?

Maar als die rugzak nu eens vol raakt,
En ik hem niet meer kan dragen.
Alles mij doodmoe en ongelukkig maakt,
Moet ik dan om hulp gaan vragen?

Ik weet dat niemand mij dan helpen kan,
Ook al zouden ze dat willen.
Ik alleen bepaal de inhoud ervan,
En dat kan voor ieder mens verschillen.

Weet soms welke last ik weg kan gooien,
Veelal zijn dat ervaringen van verdriet.
Maar heb het ook nodig om mijn leven te voltooien,
Ook al begrijpt een ander dat soms niet.

Dus wees zuinig met wat je weg doet,
Al wat gebeurt in je leven heeft zijn doel.
Dingen verwerken geeft de mens weer moed,
Dus laat los en blijf bij je eigen gevoel.

Dan voel je dat rugzak ook al minder weegt,
Het lopen is ineens niet meer zo zwaar.
Zo word hij stukje bij beetje geleegd,
Probeer het maar, en word het zelf gewaar!