Gedichten

Dement.


Traag vergat ik wie ik was
en keerde naar mijn oorsprong weer.
Zelfs voedsel kauwen gaat niet meer,
dus slik ik maar zonder te eten.

Soms buigt zich iemand over mij
waarvan ik denk dat ik herken
en al de pijnen weer ervaar
in het zwart gat van mijn ellende.

Soms ben ik thuis, soms in de hemel
en vliegt ik met de engelen mee.
Een “Lieve Vrouw” verzorgt mijn lijf.
Aan haar voeten lees ik “Lourdes”.

Soms, hoor ik zachtjes “Moeder” roepen
en daal ik uit mijn niemand neer.
Maar kan voor niets nog namen vinden.
Want wie ik ben, weet ik niet meer.

Pierre Van Laeken