Gedichten

Ik zie me toch een blóedmooie man.
Hij heeft een felrood zwembroekje an.
Hij kan het dan wel hebben, door moeder
natuur ruim bemeten.
Zo'n vent die je niet snel gaat vergeten.
Al gauw is nu mijn fantasie daar: met hém
een beschuitje willen eten niet waar?
En dan nog een zoen op mijn mond en híj
met zijn heerlijke, stevige kont...
Hij loopt zelfbewust en trots bij het bad.
En vreemd is dat: voor ik verlekkerd verder
kan fantaseren, moet ik de concréte man
wel gaan ontberen...
Met grote passen verdwijnt hij namelijk
achter een dikke muur! En ik? Ik lach wat
zuur. Hij heeft me geen blík waardig bevonden.
Waarom zóu hij ook? IK, járen ouder; tóch wel
zonde...
Met een schók kom ik terug in de werkelijkheid.
Ik verspil nu absoluut mijn tijd. Kan me béter
op leeftijdgenoten richten.
Maar tóch, heel stiekem, in gedáchten voor hem
gaan zwichten...