Gedichten

Elke tijd crëert geheid díe eigenschappen die nodig
zijn voor díe periode.
Een onbewuste aanpassingsmethode zonder een écht
beleid.
Na wereldoorlog II was het niet zeuren en presteren
om te leren een land in puin weer op te bouwen,
na het nauw'lijks verstouwen van veel pijn en
narigheid.
Daarvoor gebruikte men de tijd en werkte men vnl.
heel hard.

De volgende generatie had al veel meer keuzevrijheid
in de beroepssfeer en sprak men van 'ontplooiïngs-
kansen' meer.
Een toename van vrije tijd was een logisch gevolg
en vond een vervolg in een ándere vrijetijdsbesteding.
We aten veel beter, lazen een boek, ontvingen bezoek
en stoeiden met de levensverwachting die groeide.

Had men in de oorlog en erna wel solidariteit geleerd,
had men daarná de voorwaarden gecreëerd voor een
groter individualisme.
Toen dat redelijk was gerealiseerd, had men geleerd
wat te vertrouwen op moderne gemakken die wat meer
'leven' mogelijk maakten i.p.v. alleen werken.
Men begon te merken hoeveel plezier er lag in minder
werken nu stofzuiger, koelkast, t.v. hun intrede deed'
en men vanaf tóen alles vermeed om zich nog langer áf
te beulen.
Men liep veel minder te zeulen nu electrische apparaten
-ook in de werksfeer- hun werk deden en velen niet
meer zo onder keihard werken leden.

Maar ook dát kent zijn prijs.
Déze generatie, verwend als zij nu is, denkt dat de
gebraden duiven in de mond 'behoren' te vliegen. Gewis!
Tóch zijn zij nu niet te benijden nu zij heel veel moeten
vermijden
nu bezuinigingen hun intrede hebben gedaan en zij
wel móeten leren om daarmee verstandig om te gaan.

De ironie wil-denk ik- dat door de tijdgeest gedwongen,
zij weer wat socialer moeten leren zijn.
Dat kost vast een hoop pijn, maar levert ook veel op
aan betere intermenselijke betrekkingen.
Je kunt niet uitsluitend voor jezelf leven, niet?

Door de naoorlogse babyboomers min of meer
gedwongen,
wordt er straks denk ik een heel ander liedje gezongen.
Het is niet zo dat ik jonge mensen benijd, noch dat ik
ze mijd.
Maar net zoals onze generatie zich heeft moeten
aanpassen, zal straks hún die jas passen.....

Anna Veenstra.