Gedichten

Weet u nog, toen u zei:
“De avond valt”?
Ik dacht er nog eens over na -
en er is een gedichtje uit ontstaan.
Dus eigenlijk is het een beetje van u
en een beetje van mij.

Ergens valt de avond

“De avond valt,” zei ze,
toen ze me groette terwijl ik voorbijliep.
Ik antwoordde: “Waar dan?”
Ze glimlachte. “Ergens vast wel.”

Sindsdien hoor ik haar als ik haar passeer.
Want ergens daalt de avond neer.
In een straat, in een huis, in iemand.
Ergens verzwakt het licht,
wordt een stem zachter,
verdwijnt iets wat even nog helder was.
Dat is geen droevige gedachte.
Het is de wereld die ademhaalt.
Waar het ene eindigt,
zal iets anders beginnen.

Ergens valt de avond
en dat zal altijd zo zijn.
Het is de stroom der dingen.

(Joeres)