Gedichten

Het is níet dat ik om medelijden bedel,
maar soms wordt het wel wat véél.
Ik ben te vertrouwd met een gevoel van
eenzaamheid. Zo lang al bestaand,
het lijkt wel een eeuwigheid.

Nu ben ik dan echt daadwerkelijk alleen.
Verliezen binnenkort zal ik meer dan één!
Ik houd er werkelijk niets over meer.
Ik voel het tot in mijn bótten, het doet zéér.

Het lijkt wel of dit als rode draad door mijn
leven loopt. Niet dat je voor beklag ook maar
íets koopt.....
Ik moet het bovenal met mezelf góed leren
vinden. Pas dán wat plaats voor nieuwe
vrinden.

Een positief zelfgevoel is wel mijn zwakke punt.
Ik wérk er wel aan, maar het líjkt alsof het mij
niet is gegund...
Ik vecht me náár en zo hard als ik kán.
Komt er ooit wel een éinde aan, dan?