Gedichten

Wel wetend van die ándere tijd, werd ik nooit
eens verblijd met het spontane "Ik houd van
jou".
Dat was meer voor geliefden die beloofden
elkaar hun eeuwige trouw.
Maar zómaar tegenover een kind? Het wérd
toch bemind? Zo ging dat bij velen wel toe.
Van liefkozen werd men zéker heel moe?!
Zo kan ik mij nog geen knuffel herinneren.
Heel erg kil voelde dat wel van binnen.
Toen ik nog een ukkie dan was, misschien?
Ik weet van helemaal niets meer, sindsdien.

Wat een armzaligheid eigenlijk in het spel.
Iedereen heeft toch behoefte aan wat
tederheid dan wel?
Van mijn móeder herinner ik me dat goed;
maar niet dat ze me kussen dan doet.....
Maar verder was de sfeer tussen ons oké,
hoe het er élders aan toeging? Men deelt zo
weinig maar mee.

Het was een tijd van domweg lúisteren, je
autoritair wat laten influisteren.
Nee, terúg naar die tijd wil ik dan nooit meer.
Het blijft me er píjn doen. Het hóeft van mij
niet meer.....