Gedichten

Met veel angst en beven wacht ik op
mogelijk pas het eind van het jaar.
Men staat er nu klaar -ik ga het
beléven!- voor het keukentafel'gesprek'.
Ik breek er geheid over mijn nek wat ik
huishoudelijk nog zou kunnen.
Ik voel me belaagd door een stel "wilde
Hunnen" die maar voor één ding op pad
zijn gestuurd: Bezúinigen! en vervelende
vragen zullen worden afgevuurd.
Ik doe het al bij voorbaat in mijn broek,
verwacht weinig goeds van dat bezoek.
Wél loop ik vooruit op zaken die nog niet
aan de orde zijn. Maar wat je om je heen
meemaakt en ziet; het stemt je tot veel
verdriet.
Ik weet vooralsnog niet goed hoe ik ook dít
weer moet inpassen in mijn bestaan.
Het lijkt er moeizamer en moeizamer te
gaan.
Het zal mij benieuwen wanneer erdoor de
eerste slachtoffers vallen.....
Kunnen we volkomen terecht onze vúisten
gaan ballen!