Gedichten

Pijnlijk mis ik haar vertrouwde stem.
Haar die ik zó toegenegen ben.
Chronisch ziek is zij; ik kan haar beter
wat láten. Een telefoontje beantwoordt
ze uiterst kort, nogal gelaten.

Lieve vrienden komen óók niet met goed
nieuws. Ze verouderen heel snel nú.
Ik houd van hen, vind één en ander cru.

Zo wordt de kring steeds kleiner om me
heen.
Ik vind het stíl wel, érg gemeen.
De mensen die ik nog kennen leer, zijn in
de minderheid. Tóch spendeer ik daaraan
gráág mijn tijd...

Ik ben wat je noemt meer op mezelf aan-
gewezen.
Het went nog niet écht. Nog méér verdriet
en eenzaamheid te vrezen?