Gedichten

Het leek toendertijd een goed plan
Een ouderengebouw voor 55+ers dan
en zo geschiedde...

De meesten wonen hier vanaf het begin
tot volle tevredenheid; weinig verloop
dus verder geen spijt
en om elkaar te leren kennen was er alle
gelegenheid.

Slechts een enkeling werkte toen dan nog
Die voegde zich soms later bij het
gezelschap tóch.
Een ieder woont wel op zichzelf en dat is
best heel fijn
Slechts een enkele speelgelegenheid is er
gemeenschappelijk, die is meer voor de
gein!

Nu we al zo lang samen wonen en ook bij
elkaar wel komen zie je toenemend ziek
en zeer
Dat kondigt zich wel aan steeds meer
En júist omdat je elkaar goed kent heb je
naar vermogen je medemens wat verwend.

Toch is er nu een samenloop van
omstandigheden waaronder een aantal best
leden
want sommigen werden te zwak of dement.

Je wordt door je buurtjes wel wat verwend
maar hoe lang duurt die zorg?
Ook de kinderen doen wat zij kunnen, zijn
oude buren echter een waarborg?

Dit alles veroorzaakt nogal wat leed en ik
vraag me af of je generatienoten zo bij elkaar
zetten niet liever meed?
Mooie kanten heeft het natuurlijk ook in die
zin van herkenning van elkaar's levensfase
Tot het moment dat we de laatste adem
uitblazen?

Ik moet nog zien of deze situatie uiteindelijk
werkt
Ik vrees dat de mogelijkheden echt wel wat
zijn beperkt.

Dakoyria 2015.