Gedichten

Dat heel díepe gevoel van voldoening,
het is er mij zo vreemd.
Het gaat niet slechts om wat mij gebeurde,
het leven me onverwacht toebeet!
Meer een kwestie van depressieve aanleg.
Ik heb dus gewoon vétte pech.
Iets te hebben bereikt, is ook míj heel goed
bekend. Maar verder? Niet zozeer erdoor
verwend.
Het in- en in blij kunnen zijn om te leven.
Het gaat mij té vaak voorbij. Uniek ben ik
dan heus niet, dat realiseer ik ook míj.
Het klinkt er erg ondankbaar, maar het ik
wél wat ik zo voel.
Erkentelijkheid ken ik écht wel, als je nog
snapt wat ik bedoel?
Hébben moet ik het van momentopnamen,
dan vrolijkheid door mij beleefd.
Maar vérder is het huilen met de pet op.
Wel tréurig, straks zó te hebben geleefd.....