Gedichten

Het leven is één kans die je krijgt.
één kans om te laten zien wie je bent.
Soms wordt het je moeilijk gemaakt door de obstakels om je heen.
Ze zorgen ervoor dat je, je hoofd soms kei hard tegen een steen stoot.
Maar door je hoofd te stoten leer je weer op te staan.

Maar soms is het niet alleen één steen die je, je hoofd laat stoten.
Alles om je heen lijkt in te storten.
Een hele lawine van stenen lijkt naar beneden te vallen.
Ik weet dat ik ze niet kan opvangen, niet alleen.

De wereld om me heen lijkt te vervagen.
Alles wat ik vertrouwde, alles wat veilig voelde ebt weg.
Ik kan schreeuwen, ik kan rennen maar het is te laat.
Daar sta ik alleen op de vlakte.

Het gevoel van onbegrip besluipt mijn gedachten.
Waar is alles waar ik op vertrouwde.
Ik keer me om en zie één uitweg.
Mijn laatste hoop.

Ik ren, en ren.. en ren
Sneller dan mijn benen kunnen rennen en ik val.
Ik kijk omhoog en zie een hand.
Ik herken de hand en rijk ernaar.
Ik voel de warmte, ik voel het vertrouwen.

Maar daar valt de laatste steen.
Hij rolt van de berg af.
En voor ik het weet valt hij op jou.
Jij… mijn laatste hoop.
Mijn enige hoop.

Kom terug..
KOM ALSJEBLIEFT TERUG…
Het heeft geen zin.
Je bent weg, ben je er wel ooit geweest?
Misschien heb ik het me verbeeld.

Ik ga zitten met mijn voeten in het water.
Ik staar.. in het niets.
Langzaam verdwijnt het daglicht.
Ik sluit mijn ogen, en val in slaap met de stenen rondom mij.