Een gedicht plaatsen?
Home

Transgender

Gisteravond weer gekeken naar "Hij is een zij".
Maakte dit van heel dichtbij mee,
en zag hoe "hij" leed
van jongsaf aan.
Ze zagen "hem" niet staan.

Werd er aanvankelijk gedacht: "Dat is een homo,"
onverwacht,
gezien de eeuwige interesse in mooie kleding.
Bleek uiteindelijk óók niet "zijn" ding.

"Hij" zat in het verkeerde lichaam,
wilde daar vanaf en langzaam-aan
ging "hij" het traject in van geslachtsverandering.
Wat een beleving!

Ik ontmoette inmiddels "haar" na vele jaren.
Herkende haar aanvankelijk helemaal niet.
Zij vroeg me: "En hoe vindt je me?" Ik wist even
het antwoord niet.
Gaf toen een antwoord vanuit mijn hart: dat ze
er beeldschoon uitzag, wat een schat!
Maar vermeldde er wél meteen bij: "Gun me wat
tijd, je was éérst een hij!"
Zij was wel in staat zich ook in mij te verplaatsen,
ik hoefde het niet te overhaasten.

Na verloop van tijd tóch vernomen
dat zij zich van het leven had benomen.
De druk uit de omgeving was tóch te belastend
geweest en daarom gaf zij toen de geest.

Nu, achteraf, denk ik: "Had ik niet méér kunnen
doen?"
Misschien wel, zoals het geven van een knuffel
of een dikke zoen.
Ik zat met mijn eigen gevoelens in de knoop.
Maar zíj had toen nog hoop...

Het is een verdriet dat altijd wel blijft.
Ik kende haar niet héél erg goed, dus iets ervan
slijt.
Wat ik erg eraan vind, is de grote eenzaamheid
van zo'n kind,
door zo weinigen maar écht bemind.

Ik kan alleen maar proberen uit deze geschiedenis
iets te leren
aan tolerantie en respect.
Alleen dáárom gaat het hier zonder belet!

Anna Veenstra.




Ingezonden door Anna Veenstra

Beoordeel dit gedicht

Er is 5 keer gestemd.

Tags

© Copyright 2007 - 2024

Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd