Gedichten

Zegening

Hij gaat eens naar de Vogelenmarkt, komt halverwege
een collega tegen, het is zondag en de man
gaat eten bij een zoon student . Gesprek en groet.
Vervolgt zijn weg , herinnert zich de ochtendkrant
een kop schiet door zijn hoofd, die morgen las hij daar:
'Tienduizend vijfenvijftigplusser lopen met
een doodswens rond, 'had nóg een keer gekeken maar
het stond er echt - zonder besef had hij
die leeftijd al gehaald waarop verlangd mag worden naar
het eind, moet dat althans geloven van de krant.

Als hij verstrooid de Botaniek bereikt , grijpt daar
het voorjaar, vroegrijp en voorbarig, om zich heen :de hamamelis bloeit , de winterakoniet
papierstruik , skimmia - wat te verwachten is
in januari - maar ook krokus , tuincyclaam
en zo veel meer dat zich niet langer houden laat.
Een doodswens , toe maar , hij ? hij weet het niet.
Waarom ?
Ouder te worden brengt gebreken uiteraard
dat neemt zijn lust tot leven toch niet dadelijk weg ?

Welnee, laat maar. Bedankt, een andere keer misschien.
Genieten doet hij tegen alle doodsdrift in;
verlangen mag dan traag en trager worden , vaak
verdiept , verruimt het zich daardoor. Wat nú beleefd
wordt, dat ervaart hij in zijn botten -door en door .
Hij ziet een moeder zitten , Joods gekleed , met kind.
De baby kijkt hem stralend aan , hij knikt en zegt
heel zacht in zijn met jaren stof bedekt Hebreeuws :
'Hé petit Juifke , jevarèch- echa Adonai.