Gedichten

Met mijn koude hand op de jouwe, liggen we samen in de tuin.
Je praat maar ik zie slechts de grauwe lucht met donkere wolken.
We hebben nog niet allebei door dat ik niet meer naar je luister.
Voel alleen ik het harde gras zich tussen onze vingers wringen?
En zonder besef een afstand creëren tussen onze handen?


Hoe harder je praat des te doffer de voorheen felle kleuren lijken.
En hoe harder de laatste bloesem uit de bomen wordt geblazen,
Hoe sterker ik me verbaas over jouw pogingen dit te voorkomen.
En wanneer de bladeren afscheid nemen van de vertrouwde bomen,
Geven ze hun weer de tijd iets op te bouwen wat ze kwijt zijn geraakt.


Ik hoor niet meer dat je praat en voel pijnloos dat dit niet is,
Zoals het was, bij jouw allereerste woorden toen ik je sprak.
De verwelkte rozen in de tuin laten mij opnieuw zien,
Wat ik toen nog niet over jou te weten wilden komen.
Ik kan mijn ogen sluiten maar besluit de tuin te bekijken.


Misschien kwam het slechts door de tijd van het jaar,
En probeerde ik me te verschuilen achter de gevulde nesten,
Of de oogst van de al veel eerder door ons geplante boom.
Het gras dat er al altijd was geweest, kreeg toen de tijd,
Oneindig te groeien zonder te worden vertrapt door ons.


Hoewel het onkruid ook later weer zeer venijnig zal zijn,
Zal ik de tuinier blijven die alles doet om de tuin te onderhouden.
En zodra de eerste vogels zich weer verzamelen,
Om richting een warmer land te vliegen zonder zorgen,
zal de tuin leeg worden, en zal ik haar alleen moeten aanschouwen,
Tot het nog verre voorjaar haar weer in bloei zet.