Gedichten

haar oflyfzachte huid
glanst
als in een bad van geperste goudkorrels gedoopt
ze ruikt naar een bos versgepukte rozen
maar lijkt meer op een lotus
puur en ongerept
haar schoonheid langzaam ontvouwd
een ongekende pracht
niet meer omringd door troebel water
maar bemint door de zon
gewiegd door de maan
en haar ogen verlicht door de sterren die aan de hemel staan
eindelijk los
bevrijd uit de armen van een rozenstruik
met doorns als reikende hand.
bijna haar hart aan de duivel verpand
maar op eigen kracht
de revolutie van oneerlijkeheid verslagen
door hoop en karma evenwichtig te dragen
als een trotse leeuw
staat ze nu standvastig op haar benen
ongetemd en vrij
snelt zij
als een dader op de vlucht
de wijzers van de klok voorbij
2920 dagen in te halen,dit keer zonder obstakels en tegenslagen
maar als een plaatselijke bui
wordt ze soms overvallen
door een inktregen van emoties
als een druppelende pen,vloeien dan de tranen
stempels van het verleden
laten afdrukken onuitgewist
haar gedachten zijn op dat moment
alleen nog maar een gordijn van mist
angst klamt zich vast
en stroomt door haar bloed,als een virus,dat zich verspreid
een onaangenaam gevoel,toch is het vertrouwd.en voelt het als geborgenheid
haar ogen gaan dan van sprankelend groen naar nietszeggend kleurloos
op dat moment zwemt ze in de wildste zee
beklimt ze hoogste berg
doorkruist ze de woestijn
springt ze in het diepe
met haar ogen dicht
op de toekomst gericht
en vecht ze als een strijder tegen haar innerlijke pijn