Gedichten

Ik kijk in de spiegel
En zie iemand staan
Het is een meisje
En ze kijkt me aan

Twee blauw-groene ogen
Vol angst en verdriet
Eenzaamheid en woede
Blijheid kennen ze niet

Een strakke rode streep
Vormt haar trieste mond
Gesloten, net als haar hart
omdat ze geen liefde vond

Een houding, heel verlegen
Vol onzekerheid en leed
Dat is de schuld van het verdriet
Wat ze nooit meer vergeet

Maar verborgen in dat donkere hart
Zie ik nog een puntje licht
En achter het masker van de pijn
Verbergt zich een vrolijk gezicht

Het wachten is nu op geluk
Op liefde, van iemand als jij
Dat zie ik, als ik heel goed kijk
Naar dat spiegelbeeld van mij