Gedichten

In gedachten loop ik weer op het duinpad,
richting de zee, zo zilt en nat.
Vergezeld ben ik nog door mijn hartendief,
mijn man, hij was me zo lief!
Beiden hielden we van de zeelucht en met
een diepe zucht ademden we de geur van de
wilde Kamperfoelie in. Zo héérlijk en we
vertraagden even om naar de talloze vogels
te luisteren. Als vanzelf ging je fluisteren.
Die mooie liedjes, écht wel. Je zág hen niet
in hun terretoriumspel, kon ze hooguit
vermoeden in dichte struiken.

Soms, met enig kabaal, reden racefietsen
langs. Wat jámmer dan, want je betaalde dat
dus met verstoring van de zálige rust.
Ach, zij genoten óók, deden het niet bewust.

Aan het einde van de wandeling wachtte de
man die we ome Jan noemden dan.
De lekkere koffie was snel gereed en het speet
ons naderhand om ópbreken te moeten, niet
nadat we hém allerhartelijkst groetten.

Tot een volgende keer!, als we kwamen weer
voor hetzelfde ritueel: voldoening gevend,
zovéél...