Gedichten

Wát er in me was gevaren,
ik kan het niet meer zeggen,
wou tóch gewoon verjaren.
De dag ervóór jij -toch vrij
snel- overleden,
ik heb dat domweg gemeden.
Táárt en bloemen werden
gehaald, alsof ook jíj daarin
nog volop hebt gestraald...
Hoe dwáás kan een mens dan
zijn, om maar niet te hoeven
voelen de heftige pijn...
Wél was ik omringd door m'n
dochter en vrienden.
Helemaal níemand die griende.
Je leeft compleet in een roes,
de klap komt veel later.
Nu gaat er
wéér een koffie doorheen.
Vrienden bezorgd: waar moet
dat heen?
Later zijn ze weg en eindelijk
weer rust.
Dan van alles regelen; je wilt
álles omvér kegelen.
Het is góed te zijn onder elkaar.
De kleinkids vinden oma maar
ráár...

Anna Veenstra.