Gedichten

Mijn vader

In gedachten ging hij schilderen
met de kwast trok hij strakke lijnen
om zijn gedachten zo sterk mogelijk te maken
en zijn geest te laten ontspannen
Hij was niet klein te krijgen
Tot op zijn laatste dag
met zijn laatste kracht reikte hij zijn hand
Totdat hij daar opeens stil lag
Hij hoorde mijn moeder nog koffie pakken
Terwijl zijn gedachten al afdreven
met het schilderij uit zijn dromen
verliet hij zo ons leven
In gedachten was het een meesterwerk
een veld met papaverbloemen, 
rennend door het veld om naar de overkant te komen
en zo te ontkomen aan zijn laatste uur
maar hij verdwaalde want het veld was zo intens groot
hij liep de verkeerde richting op
nu was hij buiten adem, hij ruste even uit
bevind hij zich op de koers naar de overkant?
of liet zijn richtingsgevoel hem in de steek
en komt hij nooit meer aan de overkant
Want met een hoofd vol met dementie 
en een lichaam vol morfine
kon hij toch niet meer zichzelf zijn
in gedachten ging hij rechtdoor, 
maar merkte zijn bocht naar links niet op
met zijn gezin in zijn gedachte
met de wind door zijn haren
met zichzelf in gesprek
nu, in eenzaamheid gevangen
verloor hij dan toch zijn grip
ondanks zijn hevige verlangen
op de overkant van het veld te halen
is hij hopeloos verdwaald
Rode bloemen zo ver als hij maar kon kijken
schreeuwde hij nog één keer over het veld
en komen zijn laatste woorden bij mijn moeder aan
In gedachten zal hij voor ons blijven bestaan
en hebben ik en mijn zusje een stukje vader in ons dat zal voort bestaan
zolang wij leven, leeft hij met ons mee
in onze doen en laten
In gedachte zwaait hij naar me, en ik zwaai terug....
en beiden vegen we een traan
In gedachten ga ik na je toe
om dichterbij je te zijn
zodat ik mijn pijn achter kan laten
en ik weer je zoon kan zijn.