Gedichten

Kanker

geen zucht van verlichting,
maar intense razernij
de foto sprak boekdelen
en dreef een wig tussen jou en mij
het onheil dat ooit zou geschieden
kwam nu ernstig dichterbij

de vlekken op je longen
staarden ons beiden aan
waardoor jouw noodlot
werd bezegeld
Toen beseften wij
de beperktheid
van ons bestaan

Het besef van veel te weinig tijd
maakte zich meester van mij
maar de tijd heelt alle wonden
althans, zo zou het moeten zijn

Inmiddels ben ik jouw verloren
In feite aan een sigaret
Dat laatste beetje nicotine
Gaf helaas de laatste zet

Nu hoop ik op een wonder
Misschien dat jij me ziet
En nu naar mij uitkijkt
Vanuit je hemelse bed