Een gedicht plaatsen?
Home

Onopgelost

Aan de vooravond van het eind van je bestaan,
had het bijna niet killer kunnen gaan.
Je had je van mij afgekeerd, was érg in jezelf
gekeerd
bij de allerlaatste avond van ons beiden en
ik zag het lijden op je gezicht, zo'n masker op je
gelaat.
Je bedankte me nog wat vlak en ik ook jou,
zoals dat dan kennelijk gaat.

Na 18 jaar strijd was er zó weinig échte intimiteit
in emotionele zin. Ik kreeg het er niet meer bij je
in.
Het was steeds alsof ik tot een vreemde sprak,
al leek je verder wel op je gemak.

Nu, na bijna 10 jaar, breekt het me op en ik wou
dat ik de stop van mijn verdriet er kon áfhalen
om te gaan inhalen het uiten van de pijn.
Zou dit nú nog zinvol zijn?

We hebben na de medische misser zó hard gevochten
voor ons bestaan en de energie voor ons kind stond
óók nog eens bovenaan.
Aan aandacht en tijd voor elkaar kwamen we
nauwelijks toe. Ik voel me daarom maar steeds zó
moe.....

De vervreemding heeft heel hard toegeslagen en ik
weet niet waarom ik nu nog rouw zou dragen dan
om dátgeen wat ik nu juist zo lang niet meer zag:
je stralende betrokkenheid, je humor, je lach.

Ik wacht nu op de plezieriger herinneringen.
Die zijn er zéker, al blokkeer ik er nu op en zijn
ook dát nu dode dingen.

Anna Veenstra.

Ingezonden door Anna Veenstra

Beoordeel dit gedicht

Er is nog niet gestemd.

Tags

© Copyright 2007 - 2024

Merknamen en domeinnamen eigendom van Internet Ventures Ltd - website via licentie in beheer door Volo Media Ltd