Gedichten

De tijd tikt natuurlijk dóór als iemand je
door de dood verlaat.
Die persoon wordt maar niet óuder, zoals
het voor je gevoel gaat.
Jijzelf krijgt een grijze haar of rimpel er weer
bij. Wat een málle vernachelarij te denken dat
je geliefde dezelfde zou zijn gebleven.....
Typisch, hoe je geest dan werkt en je ánders
laat beleven.
Ik probeerde mijn lief te vertalen naar déze tijd.
Het lukte niet zo en dat geeft me best nijd.
Steeds maar weer bedenk ik hoe het wás,
dat komt dan beter in mijn kraam te pas.
Oppassen moet je natuurlijk wel dat je niet alles
gaat idealiseren.
Ervaring dienaangaande heeft je wel ánders doen
leren.
Maar tóch, die herinneringen met zo'n gouden
rand..... Leer ik het dan nóóit! Wat is er aan de
hand?