Gedichten

Die oude vertrouwde school.
Je juf was daar je idool.
Maar in al die jaren.
Krijg je van Â’t schrijven blaren.

Altijd met die vulpen schrijven.
Zonder de inkt uit te wrijven.
De basisschool blijft zo bijzonder.
Ook al kreeg ik soms op me donder.

In groep een en twee.
Deed ik al aan alles mee.
Maar in groep drie.
Kreeg ik schrijven onder de knie.

In groep vier.
Was ik op de helft hier.
In groep vijf en zes.
Kregen we steeds meer les.

In groep zeven.
Wenste ik dat we bleven.
Maar het laatste jaar, groep acht.
Wie had het ooit bedacht?

We moesten eraf.
Nee Â’t was geen straf.
Dat was de waarheid.
Nu heb ik geen spijt.

Op de fiets door hagel, wind en regen.
Daar kan ik nu wel tegen.
Nieuwe kinderen en omgeving, alles went.
Zelfs die natuurkunde vent.